Masaż Klasyczny


1. Początki stosowania masażu klasycznego

 

   Początki masażu klasycznego sięgają starożytności, kiedy to zaczął być stosowany w sposób naturalny i instynktowny w formie pocierania i namaszczania ciała olejkami. Okres średniowiecza przyniósł zastój w rozwoju wszelkich nauk medycznych, w tym także masażu. Przetrwał on jednak dzięki Kościołowi. Był bowiem wówczas wykonywany przez kobiety w przyklasztornych hospicjach i szpitalach. W XVI wieku masaż został uznany za oficjalną metodę leczenia dzięki francuskiemu chirurgowi wojskowemu Ambroże Parč, który zauważył, że jego stosowanie u chorych po operacjach przynosi dobre efekty.

   Ważną osobą dla rozwoju masażu klasycznego, był holender Johan Mezger, założyciel pierwszej szkoły, w której uczono tej techniki terapii. Ważnym momentem dla popularyzacji masażu był Europejski Zjazd Chirurgów pod koniec XIX wieku, podczas którego uznano go za jeden z najistotniejszych elementów rehabilitacji i profilaktyki. W połowie XX wieku, kiedy to rozwinęło się leczenie farmakologiczne, masaż stracił na popularności. Szybko okazało się jednak, że stosowanie chemicznych leków na dłuższą metę nie jest dobre dla organizmu, a w wielu przypadkach nie przynosi też ulgi. Obecnie masaż jest bardzo popularną formą terapii, przynosząca nie tylko ulgę, ale także głęboki relaks.

2. Techniki masażu klasycznego

 

   Masaż to, najogólniej rzecz ujmując, zespół zabiegów oddziałowujących na organizm pacjenta przez skórę i mięśnie. Polega na stosowaniu różnych form dotyku: głaskania, rozcierania, oklepywania, ugniatania, roztrząsania, wibrowania i wałkowania, które mogą być dynamiczne lub spokoje, o słabym lub większym natężeniu, w zależności od potrzeb osoby podawanej zabiegowi. Zastosowanie poszczególnych technik podczas zabiegu masażu klasycznego ma ściśle określoną kolejność i wskazania.

 

   GŁASKANIE

 

   Wykonywane jest zawsze na początku zabiegu, po to, aby pacjent rozluźnił się i przyzwyczaił się do dotyku masażysty. Powoduje usunięcie złuszczonego naskórka oraz wydzieliny gruczołów skórnych. W wyniku głaskania krew żylna oraz chłonka zostają przepchnięte w kierunku dosercowym. Umiejętne wykonanie głaskania na obwodzie ogniska zapalnego pomaga złagodzić stan zapalny. Powoduje także szybsze wchłanianie się obrzęków i krwiaków. Osoba wykonująca zabieg ma także możliwość wyczucia miejsc, gdzie mięśnie są napięte i które wymagają rozmasowania w dalszej części zabiegu. Technikę te wykorzystuje się także na zakończenie masażu.

 

   ROZCIERANIE

 

   Jest kolejnym punktem masażu klasycznego, stosowanym często w przypadku stłuczeń i skręceń. Polega na miejscowym lub spiralnym rozcieraniu tkanki kolistymi ruchami. Jest to najważniejsza technika masażu leczniczego. Szczególnie ważne jest rozcieranie miejsc, gdzie brzuśce mięśniowe przechodzą w ścięgna oraz miejsc przyczepów mięśniowych. Pozwala to na rozbicie w tkankach wysięków pozapalnych, pourazowych krwiaków, zrostów i blizn, które wchłaniają się w wyniku przekrwienia. Ponadto rozcieranie usuwa z pozostałości przemiany materii. Działa przeciwbólowo oraz hartuje tkanki, zwiększając ich odporność na otarcia i powstawanie odleżyn.

   WYCISKANIE

 

   Stosowane jest w przypadku masażu sportowego oraz przy drenażu limfatycznym. Osoba wykonująca masaż wykonuje ruch wzdłuż całego masowanego odcinka. Ważne jest przy tym stałe nasilenie ucisku.

   UGNIATANIE

 

   Masaż tą techniką może zająć nawet 40% czasu przewidzianego na zabieg. Masażysta wykonujący masaż z jej wykorzystaniem nie przesuwa dłoni po ciele pacjenta, a pewnie i zdecydowanie chwyta dany mięsień, starając się go odciągnąć od części kostnej. Ugniatanie powoduje wypychanie z tkanek substancji uwolnionych na skutek rozcierania, dzięki czemu tworzy się miejsce dla substancji odżywczych. Pobudza mięśnie, powoduje przyrost tkanki mięśniowej, a także wzrost siły i wytrzymałości mięśni. Pamiętać jednak należy o tym, że zbyt często i mocno wykonywane ugniatanie prowadzi do przerostu tkanki mięśniowej, a następnie do jej zwiotczenia.

   OKLEPYWANIE

 

   Oklepywanie jest techniką powodującą najsilniejsze bodźce u pacjenta. Masażysta wykonuje rytmiczne, krótkotrwałe i szybko po sobie następujące uderzenia poprzeczne w mięśnie. Powoduje to miejscowe przekrwienia oraz zmianę pobudliwości obwodowego układu nerwowego i tym samym złagodzenie bólów neurologicznych, oraz zmianę pobudliwości nerwowej. Oklepywanie jest bardzo intensywną techniką, dlatego nie wykonuje się jej u osób starszych i u dzieci.

   WIBRACJA

 

   Ta technika masażu polega na pobudzaniu mięśni, poprzez wprowadzenie ich w rytmiczne drżenie, za pomocą ręki masażysty lub aparatu wibrującego. W jej wyniku następuje wzrost napięcia i zwiększenie sprawności czynnościowej mięśni. Powoduje także znaczne przyspieszenie przemiany materii, co daje dobre efekty przy leczeniu otyłości. Poza tym wibracja pobudza gruczoły, powoduje przyrost tkanki mięśniowej, jej elastyczności i siły. Zwalnia także tętno i podnosi ciśnienie.

   ROZTRZĄSANIE

 

   Polega na wprowadzaniu w łagodny drżący ruch masowanych mięśni. Technika ta stosowana jest najczęściej pomiędzy głaskaniem a ugniataniem. Roztrząsanie wykonuje się z małą częstotliwością, przy dużej amplitudzie drgań. Masażysta, rozstawiając szeroko palce, wykonuje energiczne ruchy na boki, przesuwając przy tym dłonie bez odrywania ich od ciała pacjenta. Roztrząsanie może działać pobudzająco lub łagodząco w zależności od jego siły.

   WAŁKOWANIE

 

   Technika ta łączy w sobie ugniatanie, rozcieranie i głaskacie. Jeśli wałkowanie wykonywane jest powoli, działa rozluźniająco. Kiedy chcemy uzyskać efekt pobudzenia, należy przeprowadzić je bardziej energicznie.